Inicjatywa uformowania kościoła i klasztoru w Łęczycy wyszła od Doroty Piwowskiej, która w 1632 r. zaprosiła Bernardynów na grunt przy łęczyckiej Bramie Poznańskiej. Rozpoczęto wznoszenie murowanego klasztoru i jednonawowego kościoła. Konsekrowano go w 1652 r. Losy zakonu przeplatały się z losami miasta. Łęczyca była wówczas ważnym miastem ze względu na sejmiki szlacheckie. Ich obrady przeniesiono z kościoła parafialnego do bernardyńskiej świątyni, co przysparzało zarówno ofiarodawców, jak i kłopotów. Dwukrotnie kościół został zbezczeszczony. W czasie powstania styczniowego zakonnicy byli bezpośrednio zaangażowani w pomoc partyzantom. To spowodowało odwetową kasatę klasztoru w 1864 r. Kościół i klasztor przeszły pod kuratelę miejscowej parafii. Po odzyskaniu niepodległości Bernardyni nie byli w stanie objąć starej placówki z powodu braku dostatecznej liczby kapłanów. Tymczasowo zadomowili się tu jezuici. Dopiero po ich rezygnacji w 1946 r. klasztor trafił do pierwszych właścicieli – ojców Bernardynów, którzy zawsze cieszyli się wielkim zaufaniem i życzliwością mieszkańców.
Bernardyńska wspólnota w Łęczycy liczy 5 ojców i jednego brata zakonnego. W Łęczycy bernardyni katechizują, posługują w szpitalu i domu opieki.
Reklamy "na celebrytę" - Pismak przeciwko oszustom
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
