W Tumie będzie jak w Biskupinie

– Tuż obok niego znajdą się pawilon wystawowy oraz wspaniały skansen architektury łęczyckiej – zachwala prof. Ryszard Grygiel, dyrektor Muzeum Etnograficznego i Archeologicznego w Łodzi oraz szef ekipy archeologów, która od dwóch lat bada osadę.

Budowa kompleksu to uwieńczenie trwających od 60 lat badań archeologicznych prowadzonych w Tumie, których wyniki zaprezentowano na czwartkowej konferencji prasowej.

– Teren został wykupiony w 1938 przez Jana Manugiewicza, pierwszego dyrektora muzeum etnograficznego w Łodzi, za symboliczną kwotę 500 dolarów – mówi prof. Grygiel.

Manugiewicz nie zdążył rozpocząć wykopalisk. Przeszkodziła wojna. Poszukiwania rozpoczęto dopiero w latach 50.

Prawdziwy przełom nastąpił jednak dopiero w tym roku. Liczącej 80 kopaczy i archeologów grupie kierowanej przez prof. Grygiera udało się wreszcie znaleźć bramę wejściową do osady. Dzięki temu wiadomo, że do grodu wjeżdżało się od północy.

– To jak znaleźć igłę w stogu siana – cieszy się Grygier. – Wały grodziska mają 250 metrów długości a brama zaledwie 3 metry szerokości.

– To bardzo niezwykłe znalezisko – komentuje Wiesław Zajączkowski, dyrektor muzeum w Biskupinie.

Odkrycie można zawdzięczać determinacji ekipy oraz niespotykanemu nigdzie w Europie systemowi pracy badaczy. To prawdziwy przełom. Efekt pracy archeologów robi wrażenie. Liczące sześć metrów głębokości stanowisko, wewnątrz którego znajdują się fragmenty wału i wejście, prezentuje się okazale. Zgodnie z ówczesną sztuką budowlaną ściana wału zbudowana jest z poukładanych wzdłuż, długich krągłych pali czyli berwion, na które w poprzek ułożone są krótsze. Kilka takich warstw tworzy szkielet konstrukcji, który zasypywano piachem i wypełniano gliną. Brama znajduje się pośrodku ściany. Badacze szacują, że miała dwa metry wysokości, a prowadził do niej mierzący kilkadziesiąt metrów pomost.

Jeżeli wszystko pójdzie dobrze, grodzisko będzie można obejrzeć na własne oczy, już za cztery lata.